ÖZET

Vertebra kırığının posterior enstrümantasyonla sağlanan ilk redüksiyonunu takiben, genellikle zamanla korreksiyon kaybı meydana gelmektedir. Başlangıç redüksiyonunun korunması için gereken uygun stabilitedeki cihazın nasıl olması gerektiği bilinmemektedir.

Torakolomber burst kırığı için cerrahi tedavi uygulanan 40 olgu retrospektif olarak 3 gruba ayrıldı. Tüm olgularda posterior enstrümantasyon uygulandı, Grup 1'deki 8 olguda transpediküler vida ile tespit, grup 2'deki 16 olguda çengel ile tespit ve grup 3’teki 16 olguda çengel ve transpediküler vida ile kombine tespit yöntemleri uygulanmıştırAmeliyat öncesi, ameliyat sonrası erken ve ameliyat sonrası 1 yıllık dönemlerde çekilen radyogramlarda lokal kifoz açısı (LKA) ve ön korpus yükseklik yüzdesi (ABC%) ölçüldü.

LKA için korreksiyon kaybı grup 1 'de 8.8°, grup 2'de 6.9° ve grup 3te 3,2° idi. LKA için sağlanan başlangıç redüksiyonunun korunmasında grup 3 diğer gruplardan daha üstündü (P<0,05), grup 1 ve grup 2 ise benzerdi (P>0.05). ABC% için korreksiyon kaybı grup 1'de 7.4, grup 2'de 5.6 ve grup 3'te 3.5 idi. ABC% için sağlanan başlangıç redüksiyonunun korunmasında grup 3, grup 1'den daha üstündü (P<0.05), diğer gruplar ise benzerdi (P>0.05). Yetersizlik oranı grup 1'de %37.5, grup 2'de % 12.5 ve grup 3te %6.2 idi.

Vertebra kırıklarındaki başlangıç redüksiyonunun korunmasında, çengel ve pedikül vidası ile yapılan kombine posterior tespit yöntemi, sadece çengel ve sadece pedikül vidası ile yapılan posterior tespit yöntemlerinden daha üstün olduğu sürüldü.